Met Kortfilm.be werkt Sereni samen aan een project dat vorm moet krijgen in november. Een avondvullend programma aanbieden rond kortfilms die in het teken staan van afscheid, is dan het doel. Voor Jan Sulmont, voorzitter van Kortfilm.be, is november sowieso een maand waarin de tijd even stilstaat. We zijn er voor elkaar.

‘Hoofd team aanbodsmerken VRT communicatie’, zo luidt de jobomschrijving van Jan Sulmont. Naast die drukke job heeft hij een passie voor kortfilms.

“Kortfilm.be zet jong filmtalent in de kijker. Dat doen we via besprekingen van hun werk, maar ook video-interviews of screenings van hun werk, zoals op het Internationaal Kortfilmfestival Leuven, in de Studio in Antwerpen of op Offscreen bij Cinema Nova in Brussel. We merken dat een divers publiek het heel leuk vindt om dat jonge talent te ontdekken. Regisseurs als Gilles Coulier of Michael R. Roskam zetten we al in de kijker toen ze pas kortfilms begonnen te maken. Nu zijn er best veel talenten die je in de gaten moet houden. Ik denk bijvoorbeeld aan Anthony Nti die onlangs een sympathieke passage deed bij ‘De Slimste Mens’.”

En hoe moeten we de samenwerking met Sereni zien?

“Sereni werkt al met thema-avonden rond afscheid. Het idee is ontstaan om daar kortfilms bij te betrekken. Korte films zijn sowieso heel dankbaar om stil te staan bij minder evidente thema’s, op een poëtische of ook grappige manier. Als je daarbij de makers en andere kjikers kan ontmoeten, zorgt dat vaak voor een magisch moment. Meteen komt er ook ruimte om het thema afscheid nemen bespreekbaar te maken.”

Jan Sulmont is bij dat thema erg persoonlijk betrokken.
“Ik ben de oudste van vier broers. Bert, mijn twee jaar jongere broer woonde in ons ouderlijke huis, in Zwevegem bij Kortrijk, samen met Renilde en hun twee zonen van nu 13 en 15. In november 2020 kreeg ik om 6 uur ‘s ochtends plots een whatsapp bericht. Vreselijk nieuws, Bert was overleden, totaal onverwacht. Tijdens een spelletje darts, thuis in de garage, zakte hij in elkaar, een hartfalen. Zijn oudste zoon heeft nog geprobeerd om hem te reanimeren, het heeft niet mogen baten.

Ik vatte dat die eerste dag nauwelijks maar ben meteen naar Zwevegem vertrokken, in een soort waas. Blijkbaar kan dat zomaar, plots afscheid moeten nemen. Ik ben de peter van Berts jongste zoon en had sowieso een goede band met het gezin. Sindsdien zijn we vaak samen. Ik herinner me nog de eerste kerst na zijn overlijden, aan de kust, waar we er toch iets feestelijks van probeerden te maken. Dat was heel bevreemdend. Een wijze vrouw vertelde me ooit over het overlijden van haar jonge dochter. Ze had een broer waar ze niet echt dik mee was. Maar net hij was er toen wel voor haar, niet met grootse verklaringen maar stomweg om koffie te maken, of pakweg de gordijnen ’s morgens open te trekken. Dat is ondertussen erg herkenbaar. Er gewoonweg zijn voor elkaar. Die kleine dingen helpen me. Tijd samen spenderen helpt in het rouwproces. Bert was een warme man, een goede vader met een hele hoop vrienden. Hij wilde van elke dag een feest maken. Om zijn herinnering eer aan te doen, is het wel de bedoeling dat we blijven lachen. Als we nog iets voor Bert kunnen doen, dan is het dat. Toen ik net zijn dood vernam, belde ik ontredderd een vriend op. Hij verloor zelf zijn broer na een zelfdoding. “Je moet er nu naartoe”, zei hij. “Nu!”. Dat was de beste raad die ik kon krijgen.”